Evert Jan gaat op date met Sharon in het programma Lang Leve de Liefde. Dat klinkt als een gewone aflevering, maar deze specifieke date krijgt een opvallend etiket mee. Want volgens sommige kijkers lijkt Sharon wel een menselijke goudvis.
Je weet vast wat men zegt over goudvissen. Ze zouden een geheugen hebben van slechts een paar seconden. Daarom kunnen ze prima in een glazen kom leven: na een rondje zwemmen zijn ze toch alweer vergeten waar ze waren. Alles lijkt steeds opnieuw.
Maar wist je dat dit eigenlijk een mythe is? Wetenschappers hebben aangetoond dat goudvissen zich dingen kunnen herinneren tot wel vijf maanden terug. Ze kunnen zelfs getraind worden om bepaalde geluiden of signalen te herkennen. Ze zijn dus heus niet zo vergeetachtig als vaak wordt gedacht.
Toch blijft het idee van de vergeetachtige goudvis hardnekkig hangen. Misschien omdat ze er zo onschuldig uitzien, met die grote ogen en die eindeloze rondjes. Of misschien omdat het gewoon leuk klinkt, dat gezegde: “Hij heeft het geheugen van een goudvis.”
En met dát beeld in ons hoofd kijken we naar de date tussen Evert Jan en Sharon. Op het eerste gezicht lijkt het een normale ontmoeting. Twee mensen die elkaar leren kennen, wat kletsen, een drankje drinken. Maar als je goed oplet, merk je al snel iets op.
Sharon lijkt namelijk voortdurend te vergeten wat er net is gezegd. Vragen worden herhaald. Antwoorden klinken alsof ze voor het eerst komen, terwijl ze net al besproken zijn. Het lijkt alsof ze in een soort tijdlus zit, zoals een goudvis die steeds opnieuw dezelfde decoratie in zijn kom ontdekt.
Evert Jan blijft beleefd. Hij antwoordt rustig, maakt grapjes en probeert het gesprek gaande te houden. Maar je ziet aan hem dat hij zich afvraagt of Sharon wel helemaal aanwezig is. Of ze echt luistert, of alleen maar vriendelijk meebeweegt.
Wat de situatie nog opmerkelijker maakt, is dat deze date niet van gisteren is. Letterlijk niet. Het moment tussen Sharon en Evert Jan vond plaats in een aflevering van een paar jaar geleden. Drie jaar geleden, om precies te zijn. Toch lijkt Sharon ervan overtuigd dat het allemaal nog vers is.
Zijzelf lijkt zich niets bewust van de tijd die verstreken is. Alsof ze gisteren pas in de opnamestudio is gestapt. Alsof ze Evert Jan nét heeft ontmoet. Terwijl de rest van de wereld inmiddels alweer drie lentes verder is.
Het is natuurlijk allemaal met een knipoog. Sharon bedoelt het niet kwaad en Evert Jan houdt zich keurig. Maar het contrast is grappig. De vergelijking met de goudvis komt dan ook niet uit de lucht vallen. Niet omdat Sharon daadwerkelijk dingen vergeet, maar omdat ze in haar eigen bubbel lijkt te leven.
In die bubbel draait alles om het nu. Om het moment. Misschien is dat juist ook wel mooi. Niet blijven hangen in het verleden. Geen zorgen over wat er morgen komt. Gewoon vandaag beleven alsof het de eerste keer is.
En zeg nou zelf: hoe vaak doen wij dat nog? Misschien kunnen we allemaal wel iets leren van Sharon en haar goudvisperspectief. Al is het maar om af en toe even te vergeten wat we allemaal al denken te weten.
Bekijk de video hier:
Dus ja, misschien was het gesprek een beetje herhaling. Misschien vergat ze wat details. Maar ze was wel vriendelijk, vrolijk en oprecht. En uiteindelijk is dát toch waar het in de liefde om draait: elkaar vinden in het moment, zelfs al is het steeds hetzelfde moment opnieuw.
