Er zijn dagen waarop je denkt: dit land heeft het wel ongeveer begrepen.
En dan opent iemand Instagram.
Daar stond ze: Lotte uit Rotterdam, ook wel bekend als Lot.xo. Een influencer met een volhardend zelfbruiningsritueel, een microfoon die nooit is aangesloten, en een passie voor maatschappelijke betrokkenheid die ergens tussen de vierde en vijfde Aperol opduikt.
Ze had een boodschap. Een duidelijke. Een die ze, naar eigen zeggen, “zó voelde in haar baarmoeder”.
Haar video begon met: “Naar de stembus, moppies!”
En eindigde met: “Stem op een vrouwmens, stem op links, en Lotte = doorweekt.”
En daar ging ze, viraal.
Van stemadvies naar vochtig manifest
In een paar seconden was ze niet langer zomaar een blonde influencer met een iets te oprechte filter. Ze werd hét gesprek van de dag.
Twitter (of X, voor wie dat nog serieus neemt) ontplofte.
De helft van Nederland gierde van het lachen.
De andere helft… tja, die begon te zweten – om uiteenlopende redenen.
Want ergens, tussen de grap en de gloed van haar ringlight, raakte ze iets: het idee dat stemmen niet saai of afstandelijk hoeft te zijn. Dat politiek óók mag schuren, borrelen, of zelfs een beetje broeien.
Lotte maakte het op haar manier sexy om links te zijn. En voor het eerst sinds jaren klikten twintigers massaal op de kieswijzer.
De kracht van ongemak
Want eerlijk is eerlijk: het was ongemakkelijk.
Een vrouw die met een “stem op een vrouwmens = Lotte nat”-boodschap haar achterban probeert te mobiliseren?
Dat schuurt aan alle kanten.
Maar ongemak is soms precies wat we nodig hebben.
We scrollen elke dag door eindeloze beelden van smoothies, sportleggings en zelfliefde, maar zodra iemand haar dorst inzet als politiek middel, raken we collectief van slag.
En dat zegt meer over ons dan over Lotte.
We willen empowerment, maar alleen in een zorgvuldig gecureerd jasje.
Sterk, maar niet té luid.
Seksueel, maar niet zó expliciet dat je vader zijn telefoon laat vallen aan de ontbijttafel.
Lotte gooide dat allemaal uit het raam. Zij was de ongemakkelijke mix van alle verwachtingen die vrouwen tegenwoordig tegelijk moeten waarmaken. En ze deed het zonder excuses.
De politiek van begeerte
Wat Lotte – bewust of niet – deed, was geniaal.
Ze koppelde begeerte aan invloed.
Ze maakte het aantrekkelijk om betrokken te zijn.
Niet via de gebruikelijke “dit is jouw toekomst”-spotjes met drones over weilanden, maar via een gevoel dat veel primitiever is: verlangen.
We vergeten vaak dat politieke overtuiging en seksuele energie eigenlijk verrassend veel gemeen hebben. Beide draaien om aantrekkingskracht, overgave en geloof.
Of je nu voor linkse idealen strijdt of voor de juiste match op Tinder – je zoekt verbinding.
Je wilt gezien worden.
Je wilt dat iemand zegt: “Ja, ik kies jou.”
En dus voelde haar video niet alleen als stemadvies, maar ook als een soort oeroproep:
Kom uit je apathische scrollcoma. Word nat van idealen, niet alleen van algoritmes.
De backlash (want natuurlijk kwam die)
Binnen 24 uur stond de commentsectie in brand.
“Wat een aanfluiting.”
“Ze maakt vrouwen belachelijk.”
“En dít moet ons politiek bewust maken?”
Alsof dat niet precies de bedoeling was.
Want hoe vaak lukt het de gemiddelde politicus om jonge mensen zó te laten reageren?
Lotte kreeg meer engagement in één dag dan de VVD in een heel verkiezingsjaar.
En ja, de kritiek is terecht.
Het is makkelijk om te zeggen dat ze vrouwen reduceert tot een stereotype.
Maar het is ook waar dat ze – onbedoeld of niet – iets losmaakte: een discussie over de manier waarop vrouwen zich mogen uitdrukken in de publieke ruimte.
Waarom is het prima als een man halfnaakt bier promoot, maar problematisch als een vrouw haar stem koppelt aan haar libido?
De vrouwelijke blik, maar dan met lipgloss
Wat me het meest fascineerde, was hoe instinctief haar boodschap eigenlijk feministisch was.
Niet in de academische, dikke-boeken-feminisme-stijl, maar in de straatversie.
De “ik-ben-mezelf-en-ik-meen-het” variant.
Ze gebruikte haar lichaam als middel, niet als object.
Ze zette haar seksualiteit niet in voor de blik van een man, maar voor haar eigen agenda.
Ze zei, zonder het letterlijk te zeggen:
Ik bepaal wat mij opwindt. En dat is macht hebben, kiezen, invloed uitoefenen.
Het was empowerment, maar dan met glansspray en contour.
De les van Lotte
Wat we kunnen leren van deze chaos?
Dat politiek anno 2025 niet langer draait om programma’s van 40 pagina’s, maar om emotie. Om het gevoel dat je ergens bij hoort, dat je verschil maakt – of dat nou met een rode lip of een rode stem gebeurt.
Lotte liet zien dat idealen niet stoffig hoeven te zijn.
Dat passie en politiek in hetzelfde bed passen.
En dat het oké is als dat bed nat is van enthousiasme.
Misschien moeten we juist dáár iets van opsteken.
Misschien is dat wat er nodig is om de apathische generatie Z écht te raken: geen grijze mannen in debatstoelen, maar mensen die durven voelen, flirten, falen, en toch naar de stembus gaan.
Want laten we eerlijk zijn: als je al je volgers kunt overtuigen om een proteïneshake te kopen, dan kun je ze ook aanzetten tot stemmen.
Bekijk de video hier:
De slotzin die bleef hangen
En ergens, diep in de algoritmische krochten van het internet, blijft haar zin hangen.
Niet omdat ze zo grof of grappig was, maar omdat ze iets wakker maakte.
“Naar de stembus, moppies!”
Een zin die even dom als briljant is.
Een zin die, of je nu links, rechts of volledig apolitiek bent, één simpele boodschap in zich draagt:
Gebruik wat je hebt. En stem.
