Liefde maakt mensen soms gekke dingen doen. Normale mannen veranderen in stalkers als een relatie stukloopt. Deze jongen dacht dat het een goed idee was om vijftien dagen lang berichten in te spreken op de videodeurbel van zijn ex.
Helaas voor hem had zijn ex dit allang zien aankomen. Ze had haar spullen gepakt en was verhuisd. Zonder dat hij het wist, stond hij zijn hele liefdesverhaal uit te storten op de videodeurbel van een compleet vreemde.
“Dag vijftien op rij,” begon hij vol hoop. “Schatje, alsjeblieft, kom op, we hebben zo’n mooie periode gehad. We hoeven toch niet zo af te sluiten?” Zijn stem klonk smekend. “Ook al is het alleen maar om even te praten. Kom op!”
Hij wachtte op een antwoord, maar in plaats van zijn ex verscheen iemand anders in beeld. De nieuwe bewoner van het huis deed de deur open en keek hem geïrriteerd aan. Het moment van realisatie kwam hard aan. Of zijn ex had een nieuwe vriend, of ze was verhuisd.
De jongen stond even perplex. De nieuwe bewoner keek hem strak aan en zuchtte diep. Vijftien dagen aan liefdesverklaringen voor iemand die allang weg was—hij had er genoeg van. Dit was het moment om deze volhardende romanticus een lesje te leren.
Zonder aarzeling speelde hij het spel mee. “Ja, maat, ik snap het. Ze was een geweldige meid, maar ze is verder gegaan. Misschien moet jij dat ook maar doen,” zei hij met een stalen gezicht. De jongen keek hem ongelovig aan.
“Wat bedoel je? Waar is ze?” stamelde hij.
“Verhuisd,” antwoordde de bewoner droog. “Al even geleden.” Hij zag hoe het nieuws langzaam doordrong. De jongen op de stoep leek in shock. Zijn mond viel open.
“Maar… waarom heeft ze me niets gezegd?” vroeg hij zacht.
Bekijk de video hier:
“Misschien omdat je vijftien dagen lang tegen een deurbel praat?” De nieuwe bewoner kon zijn lach nauwelijks inhouden. “Geloof me, vriend, dit is niet de manier om iemand terug te winnen.”
De jongen werd rood en keek naar de deurbel, alsof hij het ding de schuld kon geven. Hij haalde diep adem, deed een stap achteruit en mompelde iets onverstaanbaars.
“Succes met verdergaan,” zei de bewoner nog voordat hij de deur sloot.
De jongen bleef nog even staan, alsof hij hoopte dat er nog iets ging gebeuren. Maar het enige wat hij hoorde, was het zachte zoemen van de videodeurbel. Geen ex, geen antwoorden, alleen schaamte.
Hij draaide zich uiteindelijk om en liep weg. Dit was niet het einde dat hij voor ogen had gehad. Maar misschien, heel misschien, was het het zetje dat hij nodig had om eindelijk verder te gaan.
BronL: Vkmag
