Dat Rotterdammers niet staan te springen om iets wat ook maar ruikt naar Amsterdam, is inmiddels geen geheim meer. Vraag ze naar hun mening over de hoofdstad, en je krijgt zelden een warm antwoord terug. Ze maken een uitzondering voor Schiphol, maar dan nog het liefst met tegenzin. Want ja, als je met Transavia voor een prikkie naar Spanje wil, dan moet je wat over hebben voor die extra paar kilometer snelweg.
Maar als het even kan, kiezen ze liever voor gemak. Dichtbij. Geen poespas. Geen Randstad-chaos. En als het om vliegen gaat, dan is dat meestal Rotterdam The Hague Airport. Klein, overzichtelijk, en je staat zo weer met je koffertje in de metro. Geen gedoe.
Caroline, een trotse Rotterdamse, dacht daar ook zo over. Voor haar vakantie pakte ze haar koffer, trok een paar badslippers aan, en zette koers naar de zon. Waarschijnlijk all inclusive, met een bandje om de pols, cocktails vanaf tien uur ’s ochtends en een buffet waar je je bord minstens drie keer vol schept omdat het toch ‘gratis’ is. Geen gezeur, gewoon even niks moeten. Even eruit.
Maar bij elke vakantie hoort ook dat onvermijdelijke moment: terug naar huis. En dat is nou precies waar het misging. Want in plaats van dat ze landde op haar vertrouwde Rotterdamse bodem, eindigde Caroline op Eindhoven Airport. Niet helemaal vrijwillig, zo lijkt het. Misschien zat de terugvlucht gewoon vol, of was het goedkoper. Maar een warm welkom kreeg ze in elk geval niet.
Ze filmde haar aankomst en deelde haar ervaringen met een flinke portie commentaar erbij. En geloof ons: ze hield zich niet in. Je hoeft geen ondertiteling aan te zetten om te horen dat Caroline geen fan is van Eindhoven Airport. Vanaf het moment dat ze voet zet op de grond, is het mis.
Ze kijkt om zich heen en ziet chaos. Geen duidelijke borden, lange wachtrijen bij de bus, en een temperatuur waarbij je je afvraagt of de airco ooit is uitgevonden. “Wat een ellende,” zegt ze, terwijl ze met haar telefoon in de aanslag om alles vast te leggen, langzaam naar de uitgang strompelt. En je voelt het met haar mee.
De beelden spreken boekdelen. Mensen zitten puffend op hun koffers, kinderen huilen omdat ze moe zijn, en taxichauffeurs proberen wanhopig hun klanten te vinden in de wirwar van reizigers. Caroline beschrijft het als een soort survivaltocht. Alsof je eerst nog een test moet afleggen voordat je weer naar huis mag.
En eerlijk? Je begrijpt haar frustratie. Want na een week zon, zee, buffet en niks moeten, wil je maar één ding: snel naar huis, je koffer op de bank gooien en jezelf in je eigen douche terugvinden. Niet verdwalen op een parkeerplaats die ruikt naar uitlaatgassen en stress.
Maar het is ook de toon die Caroline zo leuk maakt. Ze is geen klager, ze is een commentator. Met de flair van een volkszangeres – en inderdaad, ze doet ergens een beetje denken aan een vrouwelijke versie van André Hazes – vertelt ze wat er allemaal misgaat. En dat doet ze op zo’n manier dat je er eigenlijk vooral om moet lachen.
Haar video ging dan ook al snel rond op sociale media. Mensen herkenden zich in haar verhaal. Die ene keer dat je dacht ‘ach, Eindhoven kan best makkelijk zijn’ en vervolgens spijt had zodra je aankwam. Of dat moment dat je drie uur moest wachten op je koffer en het leek alsof ze je bagage met een step van Spanje naar Nederland hadden gebracht.
Bekijk de video hier:
Caroline heeft in elk geval haar punt gemaakt. Eindhoven Airport? Voor haar geen tweede keer. Geef haar maar gewoon lekker Rotterdam. Of op z’n minst een vliegveld met borden, zitplekken en een beetje overzicht.
Want vakantie is leuk. Maar thuiskomen zonder stress is ook wat waard.
Bron
