Langs de Mojka wandelen voelt als een reis door tijd en rijkdom. Het is geen gewone straat, maar een van de meest indrukwekkende boulevards van Sint-Petersburg. Elke stap echoot geschiedenis. Aan de oever staan paleizen die ooit het toneel waren van grootsheid, intriges en dramatische verhalen.
Neem het Joesoepovpaleis. Wie de naam kent, weet meteen: dit is de plek waar Raspoetin aan zijn einde kwam. Mysterie, macht, angst en vergelding, samengebald in één gebouw. Of het Stroganovpaleis, een juweel van elegantie, waar elke gevelsteen fluistert over de luxe van een vergeten tijdperk.
Tussen al dat pracht en praal slingert de rivier de Mojka. De bruggen – zoals de Blauwe en de Groene – lijken sieraden in het stadsbeeld. Ze verbinden niet alleen de oevers, maar ook verleden met heden. Je hoeft er niet veel verbeelding voor te hebben: hier wandelden tsaren, kunstenaars, revolutionairen en spionnen. De Mojka zag ze allemaal.
En het bizarre is: ondanks alle historie, leeft deze plek nog steeds. Tussen het klaterende water en het geplaveide trottoir bewegen mensen zich gewoon voort. Er wordt gewerkt, gepoetst, gelopen, geleefd. Alsof al dat keizerlijke verleden heel normaal is.
Voor wie er woont, verliest het misschien zelfs wat van zijn glans. Want als de ramen vies zijn, zijn de ramen vies – ongeacht of je nu uitkijkt op de Mojka of op een rijtje flatgebouwen in een buitenwijk. Glans vervaagt als je er elke dag middenin zit.
Soms blijft die schoonheid wel hangen, al is het op een onverwacht moment. Bijvoorbeeld wanneer je tussen de huishoudelijke klussen door even uit het raam kijkt. Het licht speelt op de rivier, de brug reflecteert zacht in het water, en je denkt: verdomd, het is hier eigenlijk best spectaculair.
En ja, dat ramen lappen… Dat kan gebeuren in de meest alledaagse outfit. Zelfs – zeg maar – in een string. Want ook op de meest historische plekken moeten gewoon de klusjes gedaan worden.
Dat contrast maakt het misschien juist zo mooi: die mix van grootsheid en gewonigheid. Het idee dat je je tanden poetst op een plek waar ooit de Russische adel champagne dronk. Dat je de was ophangt in een straat waar ooit geheime politieke bijeenkomsten werden gehouden.
De Mojka is een plek waar je kijkt, voelt, fantaseert. Maar ook gewoon leeft. Misschien met net iets meer flair dan op andere plekken, maar het leven gaat door. Zelfs op een plek waar het verleden nog zó nadrukkelijk aanwezig is, worden er gewoon boodschappen gedaan, ruziën buren over parkeerplekken en zuchten bewoners als de verwarming weer eens uitvalt.
Bekijk de beelden hier:
Misschien is dat wel de echte charme. Niet alleen het uiterlijk vertoon van paleizen en bruggen, maar het idee dat tussen al die stenen en ornamenten nog steeds echte mensen wonen. Die soms net als jij denken: ja hoor, het is allemaal indrukwekkend. Maar nu eerst koffie.
