Met lege handen
Dus Marcels familie had alles gehad, in tegenstelling tot Sandrine. Zijn naam komt nergens voor in het beroemde testament. Hij verraste iedereen. We wisten dat Marcel erg verliefd was op deze jonge vrouw …
Ze waren ook verrast omdat Marcel een goed en gul hart had. Daarom kon hij zijn vrouw niets nalaten. En ook al zei Sandrine in het begin dat ze al het geluk van Marcel zou krijgen, toch konden ze niet geloven dat Marcel zijn vrouw met lege handen achterliet. Was hij iets te weten gekomen over Sandrine? Misschien had hij het advies van zijn vrienden serieus genomen. Sandrine betwistte dit testament en gaf de advocaten opdracht het aan te vechten.
Onderschat een beoordeling niet
Ondanks dit specifieke testament, werd het gecertificeerd door een notaris. Zij had dus kracht van wet en was dus wettig voor de rechter. Marcel had zeker iets onverwachts over zijn vrouw ontdekt om zo’n testament te maken.
En Sandrine was niet klaar om op te geven. Ze kon niet geloven dat Marcel haar met lege handen had achtergelaten. Ze ging zelfs zover te beweren dat de handtekening van haar man vervalst was. Dit zette het proces extra onder druk en vertraagde het. Het gevecht duurde min of meer lang. En uiteindelijk is het vonnis geveld. Wat had de rechter beslist?
De laatste akte
De tijd was voorbijgegaan en het gerecht had zijn werk gedaan, alle hoeken en gaten afgezocht naar de waarheid in de zaak om deze op te lossen zonder iemand schade te berokkenen. Na het onderzoek werd het vonnis geveld.
De vermoedens van de dorpelingen waren gegrond. Sandrine zou dus terugkeren naar Parijs vanwaar zij gekomen was, alleen met de status van weduwe en niets meer. Het vonnis was duidelijk: Marcels testament was origineel en had uiteindelijk grote juridische waarde. Zijn liefde voor de grijze baard was dus niets anders dan een middel om het bezit van de oude man te bemachtigen. Het volk had dus gelijk. En het feit dat de oude man dit had begrepen voordat hij verdween, was echt een meevaller voor zijn familie. Marcel had dit allemaal ontdekt, maar had niets gezegd. Misschien wachtte hij op de perfecte gelegenheid om te bewijzen dat hij alles had. Of misschien had hij gepland om zijn laatste dagen op aarde gelukkig door te brengen. Eind goed, al goed.
