Bridget Maasland staat erom bekend dat ze zegt wat ze denkt en geen blad voor de mond neemt. In haar podcast Grapesvertelt ze openhartig over een moment waarop ze zich flink liet gaan. Het ging om een ruzie op straat, iets wat haar volgens eigen zeggen overviel.
Ze zat op haar elektrische fiets, gewoon onderweg zoals iedereen. Niet langzaam, maar ook niet roekeloos. Toen gebeurde het: een vrouw op een racefiets kwam vanuit het niets naast haar rijden. Bridget merkte dat ze geen bel hoorde, maar wel een stem. “Yo, ga eens aan de kant!”, riep de vrouw.
Bridget schrok en reageerde meteen: “Hé, doe eens rustig!” Het was geen grove ruzie, maar de toon stond al gezet. Bridget voelde de spanning meteen oplopen. Het was zo’n moment waarop je instinctief reageert, nog voordat je er zelf erg in hebt.
Even later kwamen ze elkaar opnieuw tegen bij een stoplicht. De vrouw had haar niet ingehaald, had er dus niks mee gewonnen. En alsof dat nog niet genoeg was, reed ze daarna ook nog eens door rood. Dat zette bij Bridget iets in gang.
Ze besloot de vrouw weer in te halen. Niet omdat het nodig was, maar gewoon, uit frustratie. “Dan ben ik dus zo kinderachtig dat ik denk: ik ga je gewoon inhalen. Gewoon om te laten zien: jouw haast heeft helemaal geen zin gehad.” Ze zegt het met een mengeling van zelfspot en schaamte.
Haar hart klopte in haar keel. Niet alleen van het fietsen, maar vooral van de adrenaline. Zo’n ogenschijnlijk kleine gebeurtenis, en toch voelde het als een persoonlijke aanval. Dat is het rare aan zulke momenten. Ze komen onverwacht en slaan soms harder in dan je zou verwachten.
In de podcast geeft Bridget toe dat ze achteraf heus wel wist dat het overdreven was. “Het is het niet waard,” zegt ze. “Maar op het moment zelf kán ik dat gewoon niet loslaten.” Het is iets wat veel mensen herkennen: die kleine irritaties die ineens een enorme impact hebben.
Ze legt uit dat ze in deze periode soms worstelt met stemmingswisselingen. Ze voelt zich niet altijd even stabiel, en dat maakt haar prikkelbaarder dan normaal. “Ik merk aan mezelf dat ik korter ben, sneller geërgerd. En dan is zo’n verkeerssituatie ineens het spreekwoordelijke laatste duwtje.”
Wat ze vooral lastig vindt, is dat het vaak niet eens om grote dingen gaat. Het zijn juist de kleine, dagelijkse gebeurtenissen die haar uit evenwicht brengen. Een opmerking van een vreemde, een botte actie op straat, of gewoon iemand die net iets te dicht op haar huid zit.
Bridget probeert die momenten niet te zwaar op te vatten, maar wil ook niet doen alsof ze altijd alles onder controle heeft. Juist daarom deelt ze dit soort ervaringen in haar podcast. “Ik hoop dat mensen zich erin herkennen. Want laten we eerlijk zijn: wie heeft er niet ooit iets stoms geroepen in het verkeer?”
Ze wil laten zien dat het oké is om niet altijd perfect te reageren. Dat je af en toe gewoon mens mag zijn, met alle emoties die daarbij horen. Juist in een tijd waarin alles gefilterd en gladgestreken lijkt, vindt ze het belangrijk om eerlijk te blijven over de rommelige kanten van het leven.
Bridget lacht er inmiddels om. Maar de les is duidelijk: zelfs met jaren ervaring in de spotlights, blijf je gewoon iemand die af en toe door het lint gaat. En dat is helemaal niet erg. Zolang je maar blijft reflecteren, blijft lachen, en soms gewoon even diep ademhaalt voordat je wat zegt.
Want ja, de volgende keer telt ze misschien echt tot tien. Of niet. Ook dat mag.
