Karin Bloemen heeft zich onlangs uitgesproken over haar laatste theatershow, maar achter de schermen speelt er iets veel persoonlijkers. In een openhartig interview met weekblad Story vertelt ze over de ernstige gezondheidsproblemen van haar dochter Eliane en de impact daarvan.
Voor moeder en dochter is het een zware periode vol zorgen, frustraties en teleurstellingen. Eliane kampt al geruime tijd met een driedubbele hernia. Een aandoening die niet alleen pijnlijk is, maar ook grote risico’s met zich meebrengt als het niet op tijd behandeld wordt.
De situatie was zo ernstig dat Karin besloot het heft in eigen handen te nemen. Ze regelde op eigen kosten een operatie in Duitsland. De ingreep kostte maar liefst 15.000 euro. Een flink bedrag, maar volgens Karin had ze geen andere keus.
Aanvankelijk hoopte ze dat de zorgverzekering in Nederland een deel van de kosten zou dekken. Die hoop bleek tevergeefs. De hele operatie moest ze zelf betalen, zonder ook maar een cent terug te krijgen van de verzekeraar.
Dat steekt. Karin is er duidelijk over: ze voelt zich in de steek gelaten. Niet één keer, maar zelfs tweemaal. Eerst door artsen in Nederland die een operatie niet nodig vonden, en daarna door de verzekering die niets vergoedde.
Ze spreekt haar onbegrip daarover uit. ,,Ik vind het echt een schande. Je laat iemand gewoon aan haar lot over. Dat voelt als een klap in je gezicht, zeker als moeder,” zegt ze. ,,We zijn echt tot tweemaal toe in de steek gelaten.”
Volgens Karin werd er in Nederland simpelweg gezegd dat er niet geopereerd zou worden. De klachten van haar dochter werden niet serieus genoeg genomen, terwijl de situatie achteruit bleef gaan. Ze vond dat onacceptabel en besloot verder te kijken.
Uiteindelijk vertrokken ze naar een ziekenhuis in Duitsland. Daar werd de ernst van de situatie wél erkend. De artsen gaven aan dat Eliane waarschijnlijk met een maand wachten een gedeeltelijke verlamming had opgelopen aan haar linkerbeen.
Dat was voor Karin een bevestiging dat ze de juiste keuze had gemaakt, ondanks het gebrek aan steun vanuit Nederland. De operatie kwam op tijd, maar de zorgen zijn er nog steeds. Eliane heeft al jarenlang klachten, veroorzaakt door een ongeluk.
Jaren geleden kreeg ze een zolderluik tegen haar hoofd. Sindsdien kampt ze met chronische hoofdpijn en heftige migraineaanvallen. De combinatie met haar rugklachten maakt het leven zwaar en beperkt. Haar dagelijkse leven wordt er sterk door beïnvloed.
Karin vertelt dat het zwaar is om als moeder toe te kijken. ,,Ik maak me al dertien jaar lang elke dag zorgen,” zegt ze. ,,Soms lijkt het uitzichtloos, maar opgeven doen we niet. Dat kan ook niet. Als ik dat doe, wat moet zij dan?”
Ondanks alle tegenslagen probeert het tweetal hoopvol te blijven. Ze blijven zoeken naar manieren om Eliane te helpen. Ze onderzoeken therapieën, alternatieve behandelingen en nieuwe medische opties. Alles om haar situatie draaglijker te maken.
Karin vindt het belangrijk om dit verhaal te delen. Niet alleen om aandacht te vragen voor Eliane, maar ook voor andere mensen die met vergelijkbare problemen worstelen. ,,Er zijn zoveel mensen die niet gehoord worden. Dat mag niet gebeuren.”
Ze benadrukt dat ze zich gelukkig prijst dat ze in staat was om zelf in te grijpen. Veel mensen hebben die mogelijkheid niet. ,,Ik had het geld en de middelen om iets te doen. Maar wat als je die niet hebt? Dan ben je echt overgeleverd aan het systeem.”
Voor nu focust Karin zich op haar dochter. Haar carrière mag dan langzaam richting een einde lopen, haar rol als moeder is sterker dan ooit. En daarin laat ze zich niet tegenhouden door bureaucratie of onverschilligheid.
Ze sluit af met een simpele, maar krachtige boodschap: ,,We gaan door. Omdat het moet. Omdat zij het verdient.”
Bron
