De altijd stralende tv-kok Miljuschka Witzenhausen vertelt openhartig dat haar leven allesbehalve normaal is. Achter de vrolijke schermpersoonlijkheid gaat een dagelijkse strijd schuil. Niet alleen met zichzelf, maar ook met de zware beveiliging die haar constant volgt.
Ze noemt het traumatisch. “Ik leef in een kooi. Ik ben volledig aan huis gebonden en voel me geïsoleerd. Even in het weekend naar de markt? Dat kan niet meer. Zodra ik de deur uitga, gebeurt dat met een beveiligingsteam. Alleen in de auto zitten en keihard meezingen? Dat bestaat niet meer voor mij.”
De aanleiding is bekend. Haar moeder, Astrid Holleeder, getuigde tegen haar broer Willem Holleeder, een van de meest beruchte criminelen van Nederland. Sindsdien is ook Miljuschka haar vrijheid kwijt. Ze verwacht niet dat dit snel verandert. “Ik denk dat mijn beveiliging pas wordt afgeschaald als mijn moeders broer is overleden. Tot die tijd is het uitzichtloos. Niet weten hoe lang dit nog duurt, dat knaagt mentaal enorm.”
Het leven met bodyguards heeft ook een onverwachte keerzijde. Terwijl Miljuschka zich gevangen voelt, slaapt haar moeder sinds die beveiliging eindelijk weer rustig. “Dat geeft mij ook weer kracht. Zij is blij dat ik beschermd ben. Voor haar is dit een enorme opluchting.”
Toch voelt het niet alsof ze écht leeft. “Ik verstop me de hele dag. Om in leven te blijven, letterlijk. Maar soms vraag ik me af: leef ik nog wel? Dit is overleven, geen leven.”
Alsof dat nog niet genoeg is, kampt ze met een midlifecrisis. Onlangs werd ze veertig, een moment van reflectie dat extra zwaar valt. “Ik verwerk eigenlijk twee trauma’s. Het mislukte huwelijk met de vader van mijn kinderen, en dit isolement door de beveiliging. Samen maakt het dat ik soms het gevoel heb de controle over mijn eigen leven kwijt te zijn.”
Maar boos op haar moeder is ze niet. Integendeel. “Linksom of rechtsom was dit een kloteverhaal geworden. Zonder getuigenis was er waarschijnlijk een bloedbad geweest. Dan had ik ook heel veel verdriet gehad, en ik weet niet of ik mijn werk dan had kunnen doen zoals ik nu doe. Mijn moeder heeft de juiste keuze gemaakt. Het was onwaarschijnlijk moedig van haar, en ik ben enorm trots.”
Ondanks alles blijft Miljuschka vechten om een balans te vinden. Voor haar kinderen, voor haar werk en voor zichzelf. Het idee dat er ooit een dag komt waarop ze weer gewoon de markt op kan zonder beveiligers om zich heen, blijft ze koesteren. Maar voorlopig leeft ze in een werkelijkheid die voor de meeste mensen onvoorstelbaar is: een leven in de schaduw, voortdurend op haar hoede, altijd met beveiliging in haar nek.
