Journaliste Vivienne Groenewoud zet grote vraagtekens bij een cruciaal bewijsstuk in de ontuchtzaak tegen Marco Borsato. Volgens haar is de officiële transcriptie van het beruchte ‘tas op tafel’-gesprek met de moeder van de aangeefster zodanig opgeschreven dat een mogelijk vragende zin als stellige uitspraak is gepresenteerd. Die nuance, zo benadrukt ze, kan het verschil maken tussen een herhaling van een beschuldiging en een vermeende bekentenis. Ook wijst ze op een tweede opvallend detail: het verhaal dat Borsato lingerie met het meisje zou hebben gekocht, krijgt in de zittingszaal een andere context dan tot nu toe in de publieke perceptie is blijven hangen.
Betwist bewijs: het ‘tas op tafel’-gesprek
Een van de voornaamste stukken in het dossier is een heimelijke geluidsopname, gemaakt door de moeder van de aangeefster. Zij zou haar tas met een lopende recorder op tafel hebben gezet tijdens een gesprek met Borsato. De weergave van die opname belandde vervolgens in het dossier en speelde, zo valt op te maken uit de berichtgeving, een zichtbare rol in de zittingszaal. Groenewoud, die beide zittingsdagen bijwoonde, zegt dat de manier waarop de dialoog op papier is gezet niet strookt met wat op de audio te horen is.
Specifiek gaat het om een passage waarin Borsato woorden uitspreekt die in de transcriptie als een mededeling staan, terwijl op de opname — volgens Groenewoud — hoorbaar is dat hij juist vragend herhaalt wat hem wordt voorgehouden. Waar de tekst dus een punt zou plaatsen, zou op de band een vraagteken klinken. Dat lijkt een detail, maar in strafzaken kan een dergelijke subtiele verschuiving grote gevolgen hebben voor de interpretatie door rechters en publiek.
Vraagteken of punt: waarom interpunctie ertoe doet
Wie ooit een bandopname heeft laten uitschrijven, weet hoe snel toon, tempo en twijfel verloren gaan in letters. Een vraag met een vragende intonatie kan, wanneer die als platte mededeling wordt opgetekend, een compleet andere lading krijgen. Groenewoud wijst er daarom op dat een vraagvorm — een herhaling van een beschuldiging in ongeloof — onmogelijk als bekentenis mag worden gelezen. Dat maakt de betrouwbaarheid en de zorgvuldigheid van de transcriptie tot een kernpunt in de manier waarop dit bewijs door de rechtbank wordt gewogen.
Dit raakt aan een bredere les die vaker in rechtszalen opduikt: schriftelijke weergaves zijn interpretaties. Elk tussenzinnetje, elk woordje “eh”, elk haperen of nadrukje kan in tekst verdwijnen. In gevoelige zaken, waarin reputaties en levens op het spel staan, is het daarom cruciaal dat de originele audio leidend is en dat eventuele transcripties transparant tot stand komen, met ruimte voor betwisting door beide partijen.
Het verhaal over lingerie kopen in context
Naast de discussie over de transcriptie signaleert Groenewoud nog een opvallend punt: de manier waarop het verhaal rond het kopen van lingerie is verteld. In de publieke beeldvorming ontstond het idee dat Borsato uit eigen beweging met het meisje lingerie zou zijn gaan halen. Volgens de verslaggever ligt dat genuanceerder. Het zou begonnen zijn met een alledaagse boodschap: samen schoolspullen aanschaffen. Tijdens die tocht zou de moeder contact hebben opgenomen met de vraag of er ook ondergoed kon worden meegenomen.
Vervolgens, zo luidt de schets die in de rechtszaal naar voren kwam, kocht Borsato ondergoed bij een reguliere winkel, waarna thuis de moeder aan het meisje vroeg om het te passen en te laten zien wat er was aangeschaft. Als dit beeld klopt, geeft het een andere kleur aan de gebeurtenissen dan het idee dat de zanger spontaan het initiatief nam tot het kopen van lingerie. Het illustreert hoe belangrijk context is: hetzelfde feit kan afhankelijk van het perspectief wezenlijk anders worden beoordeeld.
Reacties en verloop van de zaak
De zaak tegen Borsato draait om ernstige beschuldigingen en kent een hoge publieke belangstelling. De zittingsdagen brachten uiteenlopende stukken en lezingen naar voren, waarbij de verdediging inzet op het betwisten van de betrouwbaarheid en interpretatie van cruciale elementen, zoals de opname en de transcriptie. Het openbaar ministerie leunt tegelijkertijd op de samenhang van verklaringen en beschikbare stukken. Borsato heeft in het verleden de aantijgingen van de hand gewezen; uiteindelijk zal de rechtbank de waarde en betekenis van het bewijsmateriaal moeten wegen.
Wat opvalt aan de observaties van Groenewoud, is dat ze vooral de methodiek en zorgvuldigheid centraal stelt: hoe is de transcriptie tot stand gekomen, welke keuzes zijn er gemaakt in interpunctie en duiding, en hoe zijn losse gebeurtenissen — zoals een winkelbezoek — in het bredere narratief geplaatst? Zulke vragen raken niet alleen deze zaak, maar ook het principe van eerlijk proces voor iedereen.
Publieke opinie en media-ethiek
De kwestie voedt een breder debat over de rol van media, justitie en publieke opinie in spraakmakende strafzaken. Op het platform waar Groenewoud publiceert, en bij titels als Mediacourant, wordt intussen ook de lezer bevraagd: is er in deze zaak te fanatiek gejaagd op bewijs en indicaties, of is het juist goed dat elke aanwijzing onder een vergrootglas ligt? Zulke peilingen zijn geen juridisch instrument, maar tonen wel hoe verdeeld het publiek is over de aanpak en toonzetting.
Voor journalisten schuilt hier een duidelijke opdracht: scherp zijn op details en tegelijk waakzaam voor suggestie. Een verkeerd geplaatst leesteken kan een gesprek tot een bekentenis maken, een uit de context gelicht winkelbezoek tot een belastend scenario. Het gaat niet om het afzwakken van ernstige aantijgingen, maar om het waarborgen dat de feiten in hun juiste proporties en volgorde worden weergegeven.
Wat staat er op het spel
Voor alle betrokkenen zijn de inzet en de gevolgen groot: voor de aangeefster en haar familie, voor de verdachte en zijn omgeving, en voor het vertrouwen van het publiek in de rechtsstaat. Mocht blijken dat transcripties of contexten onzorgvuldig zijn behandeld, dan is dat niet alleen schadelijk voor één zaak, maar ook voor het geloof in de zorgvuldigheid van het strafproces in het algemeen. Omgekeerd geldt: als elke nuance zorgvuldig wordt meegewogen, vergroot dat het draagvlak voor de uitkomst, welke die ook is.
Het is uiteindelijk aan de rechtbank om door de ruis heen te luisteren: de originele opnames wegen, de totstandkoming van schriftelijke weergaves te toetsen en tegenstrijdige lezingen te plaatsen naast wat objectief verifieerbaar is. Alleen zo ontstaat een oordeel dat recht doet aan zowel de ernst van de beschuldigingen als aan de rechten van de verdediging.
Conclusie
De kritische kanttekeningen van Vivienne Groenewoud over de transcriptie van het ‘tas op tafel’-gesprek en de context rond het kopen van ondergoed, laten zien hoe kwetsbaar een zaak wordt als nuance en toon verloren gaan. Het verschil tussen een vraag en een statement is geen pietluttigheid, maar kan de interpretatie van een hele passage kleuren. En het voorbeeld van de winkeltrip onderstreept hoe context de lading van een gebeurtenis bepaalt. De komende tijd moet blijken in hoeverre de rechtbank deze punten in haar oordeel betrekt. Wat vind jij: zegt dit vooral iets over de manier waarop bewijs in dossiers belandt, of verandert het wezenlijk de lezing van de zaak? Laat het ons weten via onze sociale media.
Bron: mediacourant.nl/2025/11/marco-borsato-genaaid-vraagteken-gewist-uit-transcriptie-bizar/
