Hilversum had zaterdagmiddag even geen rustige mediastad-vibe. Extinction Rebellion besloot namelijk dat het NOS-gebouw wel een likje verf kon gebruiken. En dat likje veranderde in een complete action painting inclusief stickers, posters en kwasten.
Niet alleen de gevel kreeg het zwaar te verduren. Alles wat los en vast zat in de buurt werd meegenomen: verkeersborden, vuilcontainers, straatlantaarns, je kon het zo gek niet bedenken. Zelfs het dak werd tijdelijk hun speeltuin.
Geen politie-ingrijpen
Opvallend: de politie stond erbij en keek ernaar. Soms pakten ze een kwast af, maar vaker gebeurde er gewoon niks. Het leek meer op een buurtfeest waar toevallig honderd man met spuitbussen was opgetrommeld.
Voor voorbijgangers was het spektakel minstens zo vreemd. Hoe kan het dat zo’n groep letterlijk lijm en verf uitstrooit, maar de agenten vooral druk zijn met koffie drinken? Vragen die de komende dagen nog wel zullen blijven hangen.
Van Palestina tot plastic bekers
Officieel was het protest voor een eerlijker nieuwsvoorziening. Maar zoals vaker bij XR ging de boodschap alle kanten op. Er werden teksten gescandeerd over klimaat, Israël, racisme en zelfs sanctielijsten tegen obscure namen.
Op spandoeken werd opgeroepen tot vrijlating van Mustafa Ayyash. Volgens XR een onschuldige journalist, volgens de VS en het VK vooral iemand die geld regelt voor Hamas. De mix van onderwerpen maakte de demonstratie chaotisch en ongrijpbaar.
Twister, zang en chaos
Alsof het allemaal nog niet bont genoeg was, besloten de actievoerders ook Twister te spelen. Midden op het plein, alsof ze op een studentenfeestje stonden. “Linkervoet op fascisme!” riep iemand, waarna een half dozijn mensen instortte.
Tussendoor werden er liedjes gezongen, werden leuzen gekrijst en veranderde de publieke ruimte langzaam in een soort geïmproviseerde huiskamer. Voor omwonenden voelde het meer als een festival zonder vergunning dan een demonstratie.
Onbegrip bij voorbijgangers
Veel mensen in Hilversum keken verbaasd toe. De actie viel niet alleen op door de omvang, maar ook door de laksheid van de politie. Een oudere man verzuchtte hardop: “Als een andere club dit zou doen, dan stond hier nu de ME.”
En die vergelijking is logisch. Bij voetbalrellen of boerenprotesten staat er vaak binnen tien minuten een linie klaar. Nu leek het eerder alsof de agenten zich zorgen maakten of de XR’ers genoeg vegan snacks bij zich hadden.
Doel voorbijgeschoten
Het ironische: XR zegt te strijden voor een betere wereld en eerlijke nieuwsvoorziening. Maar door alles tegelijk te roepen, schieten ze hun doel compleet voorbij. Klimaat, racisme, Israël: alles werd door elkaar gegooid zonder duidelijke lijn.
Resultaat: chaos in plaats van duidelijkheid. Voor veel voorbijgangers bleef vooral hangen dat de stad onder stickers zat en dat je straks nieuwe verkeersborden mag ophangen. Hoeveel sympathie dat oplevert, is nog maar de vraag.
Symboliek of gewoon vandalisme?
Voorstanders van XR zullen zeggen: dit is symboliek, een wake-upcall. Tegenstanders noemen het simpelweg vandalisme. Waar ligt de grens? Het is een discussie die elke keer opnieuw oplaait wanneer XR besluit muren, wegen of gebouwen te bekladden.
Het verschil dit keer: het doelwit was niet zomaar een gebouw, maar het hart van de Nederlandse nieuwsvoorziening. En dat maakt de actie zwaarder beladen. Want hoe ver kun je gaan in je strijd voor aandacht?
Geen garantie op sympathie
Wat je ook van XR vindt, één ding is duidelijk: ze weten hoe ze in beeld moeten komen. Het spektakel in Hilversum haalde meteen de socials. Foto’s en filmpjes verspreidden zich razendsnel, precies wat ze willen bereiken.
Maar sympathie winnen is iets anders. Voor elke student die het “episch” noemt, zijn er tien mensen die vooral denken aan de schoonmaakkosten en de chaos. En die balans kan uiteindelijk bepalen of hun acties écht impact hebben.
De rol van de NOS
Voor de NOS zelf is dit alles een vreemde gewaarwording. Enerzijds zijn ze de grootste nieuwsorganisatie van het land, gewend aan kritiek van alle kanten. Anderzijds worden ze nu letterlijk op hun gevel geconfronteerd met die kritiek.
Of dit hun verslaggeving gaat veranderen? Waarschijnlijk niet. Maar de beelden van een ondergekalkt mediacentrum zullen wel blijven hangen als symbool. En misschien is dat precies wat XR hoopte te bereiken.
Wat als een andere groep dit deed?
De vraag die blijft knagen: zou een andere groep, zeg boeren of voetbalsupporters, wegkomen met zo’n actie? Zouden zij ongestoord Twister mogen spelen op het plein, terwijl de gevel van een nationaal instituut onder de stickers hangt?
Die vergelijking maakt de discussie extra gevoelig. Want als de ene groep mild behandeld wordt en de andere keihard, dan roept dat vragen op over gelijkheid voor de wet. En dat raakt precies de kern van wat veel mensen frustreert.
Een strijd die doorgaat
Feit is: XR is voorlopig nog niet weg. Deze actie laat zien dat ze creatief, luidruchtig en vasthoudend zijn. Of je ze nu bewondert of irritant vindt, ze weten zichzelf in de schijnwerpers te plaatsen. En daar draait het uiteindelijk om.
Of hun boodschap daadwerkelijk gehoord wordt, is een tweede. Want achter de verf, de stickers en de Twistermat blijft vooral de vraag: wat is nu precies het punt? Tot die tijd zullen ze vooral blijven hangen als chaosbrigade met een verfkwast. Bekijk de beelden hieronder:
