Sommige verhalen zijn zo bizar dat je bijna zou denken dat iemand ze verzonnen heeft. Maar dit keer is er echt beeldmateriaal van iets dat tegelijk fascinerend, eng en een beetje treurig is. Een verzorgster besloot drie nachten te blijven waken bij een vrouw die al twee jaar lang haar bed niet uit is gekomen. Twee jaar. Stel je dat even voor. Geen stap gezet, geen stoel aangeraakt, alleen maar liggen.
De eerste nachten gebeurde er helemaal niets bijzonders. De vrouw lag stil in bed, zoals ze dat al honderden nachten ervoor had gedaan. Maar de verzorgster had een onderbuikgevoel dat er iets stond te gebeuren. Ze pakte haar telefoon erbij en begon te filmen. Niemand wist waarom, maar ze voelde dat dit geen gewone nacht zou worden. En ze kreeg gelijk.
Uitgerekend die nacht stond de vrouw plotseling op. Niet rustig, niet aarzelend, maar alsof ze ineens door iets of iemand gedreven werd. Twee jaar geen beweging, en dan ineens dat moment. Je snapt dat de verzorgster zowat van haar stoel viel van schrik.
Wat er gebeurde, bleek te maken te hebben met een fenomeen dat ‘sundowning’ heet. Voor wie er nog nooit van gehoord heeft: dat is iets wat vaak voorkomt bij mensen met dementie. Het treedt meestal op in de late namiddag of vroege avond, precies wanneer de zon ondergaat. Vandaar ook de naam. Mensen worden dan verwarder, onrustiger, soms zelfs ronduit angstig. Het kan leiden tot plotseling gedrag dat niemand zag aankomen.
En dat gebeurde dus ook hier. De vrouw stond op, liep rond en leek zichzelf totaal niet meer in de hand te hebben. Voor iemand die haar alleen maar liggend kende, was het alsof er ineens een compleet ander persoon in de kamer stond. Creepy is nog zacht uitgedrukt.
Mensen die ervaring hebben met dementie weten hoe heftig dit kan zijn. Een familielid dat urenlang rustig lijkt en dan opeens midden in de nacht door het huis dwaalt, deuren opent of zelfs buiten wil gaan lopen. Voor de mensen eromheen kan het doodeng zijn. In dit geval stond de vrouw ineens bij de verzorgster in de kamer, midden in de nacht, na twee jaar niets doen. Het is het soort beeld dat je niet snel vergeet.
De video van dit bizarre moment gaat nu rond op social media. Niet iedereen durft ‘m af te kijken. Het is niet bloederig of gewelddadig, maar de combinatie van het onverwachte en het idee dat iemand na zo’n lange tijd ineens overeind komt, geeft mensen kippenvel. Het is dat soort ongemakkelijke spanning dat je normaal alleen in horrorfilms ziet, maar dan in het echt.
Er zijn mensen die meteen reageerden met praktische verklaringen: dit is gewoon sundowning, dit hoort bij dementie. Maar er zijn ook mensen die er iets mystieks in zien. Twee jaar lang niks, en precies die nacht ineens opstaan? Sommigen fluisteren dat er ‘meer’ speelt. Het internet zou het internet niet zijn als daar geen wilde theorieën over zouden opduiken.
Toch blijft het vooral een triest verhaal. Sundowning laat zien hoe grillig en zwaar dementie kan zijn, niet alleen voor de patiënt, maar ook voor de mensen die dag en nacht zorg verlenen. Dat een verzorgster überhaupt het idee had om te filmen, zegt eigenlijk alles. Ze voelde dat er iets in de lucht hing. En dat gevoel zat goed.
Bekijk de video hier:
Of je het nu creepy noemt of gewoon een medisch fenomeen, één ding is zeker: dit is een video die je niet snel uit je hoofd krijgt. Want ergens in je achterhoofd blijft dat beeld hangen: iemand die jarenlang roerloos ligt, en dan ineens, uit het niets, in het donker, weer begint te lopen.
