Spitsuur
Het was voor Jessica Huit tijd om naar huis te gaan, wetende dat het altijd mega druk is in de metro in New York City. Nu moest ze ook nog tijdens spitstijd reizen, dus maakte ze zich op voor een bomvolle metro. Toen Jessica aankwam op het perron bevestigde dit haar vermoedens: er moesten heel veel mensen mee in dezelfde metro als waar zij zo’n 1,5 uur mee moest reizen. Terwijl de metro aankwam rijden deed ze een schietgebedje in de hoop dat er misschien nog ergens een plekje vrij was waar ze kon gaan zitten. 90 minuten in een stampvolle metro zag ze echt niet zitten.
Op zoek naar dat ene vrije stoeltje
Eenmaal ingestapt keek ze om zich heen, maar jammer genoeg zag ze nergens in de coupé een plekje vrij. Gelukkig was het nog niet zo vol dat ze zich niet door de menigte kon bewegen, dus ging ze opzoek naar een vrij plekje in één van de andere coupes. Tegen de tijd dat ze bij een iets minder drukke coupe was aangekomen, was ze uitgeput. Zou er dan echt geen plekje vrij zijn in de trein? Jessica keek om zich heen en zag al meerdere mensen staan, dus ze had de hoop al opgegeven: hier was ook geen plekje vrij zijn.
Gevonden!
Langzaam manoeuvreerde ze zich door de mensen heen en uit het niets zag ze, naast een jonge vrouw, een lege stoel waar alleen een tasje op stond. Yes! Ze kon haar vreugde nauwelijks bedwingen, maar ineens bedacht ze zich iets. “Waarom staan al deze mensen als er nog gewoon een plekje vrij is?” Ze schudde deze gedachte snel van zich af en ging vol goede moed op weg naar de stoel waar het tasje stond. Als een echte New Yorkse dacht Jessica alles wel gezien en meegemaakt te hebben wat betreft het openbaar vervoer. Vieze stoelen, vreemde mensen, druktes, toeristen, asociaal gedraag, ze had het allemaal meegemaakt en gezien. Maar wat op het punt stond te gebeuren was toch wel het toppunt…
Asociaal gedrag
Aangezien Jessica zich in de laatste coupé van de metro bevond, was het alles of niets. Ze liep op de stoel af en zag dat los van het tasje niets vreemds aan de stoel te zien was, het stonk er ook niets en ook de jonge vrouw zag er netjes en verzorgd uit. Waarom bleven deze mensen dan liever staan? Mensen die opgesloten zitten in een kleine ruimte met veel andere mensen, kunnen asociaal gedrag gaan vertonen. In sommige gevallen kan de druk van het zitten in een overvolle trein het slechtste in mensen naar boven brengen. Dit was vooral het geval bij de jongedame die naast de lege stoel zat. Lees snel verder op de volgende pagina!
